Σε όσους μάς αρέσει να διαβάζουμε, να γράφουμε, ή να παρακολουθούμε να ζωντανεύουν στη μεγάλη και στη μικρή οθόνη ιστορίες, τα λόγια που παρατίθενται στη συνέχεια, από την εξαιρετική ταινία του Γιάννη Σμαραγδή «Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι», μας αποκαλύπτουν κάτι σημαντικό: με ποιον τρόπο οι ωραίες ιστορίες κάνουν τον κόσμο μας καλύτερο. Αλλά και γιατί μας αρέσει να τις γράφουμε, να τις διαβάζουμε, ή να τις παρακολουθούμε οπτικοποιημένες.
Το προσεγμένο σενάριο της ταινίας κρύβει αρκετά "διαμαντάκια" στους διαλόγους του, που ξεφεύγουν από τη λογική της απλής ατάκας και θυμίζουν αποφθέγματα. Το σημείο που μας ενδιαφέρει προέρχεται από το διάλογο μεταξύ του Ιωάννη Βαρβάκη και του Ρώσου υπηρέτη του κατά τη διάρκεια της πρώτης βαρκάδας τους στην Κασπία Θάλασσα - τη μεγαλύτερη λίμνη της γης. Και είναι ο υπηρέτης του αυτός που αναφέρει στον Βαρβάκη όσα ακολουθούν.
«Όταν λες μια ιστορία για έναν καλύτερο κόσμο, η ιστορία αυτή σφηνώνεται στο μυαλό των ανθρώπων. Κι αυτό που υπάρχει στο μυαλό των ανθρώπων περνάει στις ζωές τους. Και πριν το καταλάβεις ο κόσμος γίνεται καλύτερος. Τα παραμύθια αλλάζουν την πραγματικότητα».
Το σενάριο της ταινίας γράφτηκε και ξαναγράφτηκε 33 φορές! Το συνυπογράφουν τέσσερις άνθρωποι: ο σκηνοθέτης, η Αγγλίδα Jackie Pavlenko, ο Ρώσος Vladimir Valutsky και ο Παναγιώτης Πασχίδης που δυστυχώς απεβίωσε ξαφνικά σε ηλικία 46 ετών χωρίς να προλάβει να δει την ταινία ολοκληρωμένη. O Γιάννης Σμαραγδής του την αφιερώνει με το σχόλιο: "στη μνήμη του Παναγιώτη Πασχίδη, σεναριογράφου και αγαπημένου φίλου".
Η ταινία στο IMDb δεν έχει καλό σκορ (6/10), αλλά σίγουρα αξίζει πολύ περισσότερο. Για άλλη μια φορά γίνεται σαφές ότι οι συνηθισμένοι στις Χολυγουντιανές παραγωγές ταινιόφιλοι του ΙMDb δεν μπορούν να καταλάβουν την ομορφιά και τη διαφορετική φιλοσοφία του Ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Προσωπικά θα της έβαζα ένα 9άρι. Αυτά που με εμποδίζουν να της δώσω το 10άρι είναι δύο μόνο στοιχεία:
1) Μία λεπτομέρεια του σεναρίου στο τέλος, όπου υπάρχει μία αβλεψία που δεν τη δικαιολογώ για τόσο μεγάλη παραγωγή και για ένα τόσο πολυγραμμένο σενάριο (ο υπηρέτης αφηγείται στα παιδιά την ιστορία του Βαρβάκη μιλώντας για το παρελθόν του. Η εξιστόρηση, όμως, συνεχίζεται ακόμη και στο παρόν με παρελθοντική αφήγηση, ενώ ο Βαρβάκης μεταφέρεται μπροστά τους στη φυλακή του λιμοκαθαρτηρίου. Έπρεπε να βρεθεί άλλο τέχνασμα για το πέρασμα στο παρόν).
2) Πολλοί ηθοποιοί δεν μπόρεσαν να αποδώσουν την αγγλική προφορά κατάλληλα και χτυπάει άσχημα η εκτεταμένη χρήση της αγγλικής γλώσσας.
Παρ' όλα αυτά η ταινία "Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι" είναι μία καλοφτιαγμένη ταινία, με αξιόλογο κάστινγκ, ωραία κοστούμια και σκηνικά, υπέροχη σκηνοθεσία, πλούσια παραγωγή και φυσικά το σενάριο με τα διαμαντάκια που προανέφερα. Σπανίζουν στον Ελληνικό Κινηματογράφο (νομίζω μπορούμε να τη χαρακτηρίσουμε έτσι, παρ' όλο που πρόκειται για διεθνή παραγωγή) τέτοιες ταινίες.
Τελικά, ο Γιάννης Σμαραγδής κατάφερε να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη μία ωραία ιστορία. Από αυτές που αλλάζουν την πραγματικότητα, που κάνουν τον κόσμο μας καλύτερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε ένα σχόλιο για την ανάρτηση.