Είχε ρίξει τα δίχτυα του και περίμενε· σαν αράχνη που ‘χει υφάνει τον ιστό της και περιμένει υπομονετικά τη λεία της. Τον είχαν παιδέψει κάμποσο μέχρι να τ’ απλώσει, μα τώρα ήταν η ώρα της ξένοιαστης αναμονής.
Άραγε, με τι ασχολείται μια αράχνη όσο περιμένει; Κάθεται απλώς σε μιαν άκρη και σκέφτεται συνεχώς το υποψήφιο θύμα της; Ο ίδιος πάντως, ώρες ολόκληρες τώρα, είχε παραδοθεί στο διάβασμα. Το ψάρεμα το ‘χε ξεχάσει τελείως.
«Τα δίχτυα θα κάνουν τη δουλειά τους, Ζήση παιδί μου, μη σε νοιάζει» του ‘λέγε πάντα ο πατέρας του. Ψαράς και ο ίδιος, του ‘χε μάθει την τέχνη του ψαρέματος απ’ όταν ήταν ο Ζήσης πιτσιρικάκι. Κι αυτό του το μάθημα ήταν το πιο πολύτιμο απ’ όλα.
Τα δίχτυα θα έκαναν ό,τι έπρεπε κι αυτός εντωμεταξύ μπορούσε να κάνει ό,τι ήθελε. Διάβαζε για τους Κομνηνούς και τους Παλαιολόγους και σαλαγούσε το νου του στους μεγάλους δρόμους και στους επιβλητικούς ναούς της Πόλης, στα ψηλά της κάστρα και στις αιματοβαμμένες πολεμίστρες της, στα πάθια της και στους καημούς της. Θα έβγαζε την ψαριά του αργότερα. Αργότερα, όχι τώρα. Είχε ρίξει τα δίχτυα του και περίμενε· σαν αράχνη που ‘χει υφάνει τον ιστό της και περιμένει υπομονετικά τη λεία της. Τον είχαν παιδέψει κάμποσο μέχρι να τ’ απλώσει, μα τώρα ήταν η ώρα της ξένοιαστης αναμονής.
Άραγε, με τι ασχολείται μια αράχνη όσο περιμένει; Κάθεται απλώς σε μιαν άκρη και σκέφτεται συνεχώς το υποψήφιο θύμα της; Ο ίδιος πάντως, ώρες ολόκληρες τώρα, είχε παραδοθεί στο διάβασμα. Το ψάρεμα το ‘χε ξεχάσει τελείως.
«Τα δίχτυα θα κάνουν τη δουλειά τους, Ζήση παιδί μου, μη σε νοιάζει» του ‘λέγε πάντα ο πατέρας του. Ψαράς και ο ίδιος, του ‘χε μάθει την τέχνη του ψαρέματος απ’ όταν ήταν ο Ζήσης πιτσιρικάκι. Κι αυτό του το μάθημα ήταν το πιο πολύτιμο απ’ όλα.
Τα δίχτυα θα έκαναν ό,τι έπρεπε κι αυτός εντωμεταξύ μπορούσε να κάνει ό,τι ήθελε. Διάβαζε για τους Κομνηνούς και τους Παλαιολόγους και σαλαγούσε το νου του στους μεγάλους δρόμους και στους επιβλητικούς ναούς της Πόλης, στα ψηλά της κάστρα και στις αιματοβαμμένες πολεμίστρες της, στα πάθια της και στους καημούς της. Θα έβγαζε την ψαριά του αργότερα. Αργότερα, όχι τώρα. Είχε ρίξει τα δίχτυα του και περίμενε· σαν αράχνη που ‘χει υφάνει τον ιστό της και περιμένει υπομονετικά τη λεία της. Τον είχαν παιδέψει κάμποσο μέχρι να τ’ απλώσει, μα τώρα ήταν η ώρα της ξένοιαστης αναμονής.
Άραγε, με τι ασχολείται μια αράχνη όσο περιμένει; Κάθεται απλώς σε μιαν άκρη και σκέφτεται συνεχώς το υποψήφιο θύμα της; Ο ίδιος πάντως, ώρες ολόκληρες τώρα, είχε παραδοθεί στο διάβασμα. Το ψάρεμα το ‘χε ξεχάσει τελείως.
«Τα δίχτυα θα κάνουν τη δουλειά τους, Ζήση παιδί μου, μη σε νοιάζει» του ‘λέγε πάντα ο πατέρας του. Ψαράς και ο ίδιος, του ‘χε μάθει την τέχνη του ψαρέματος απ’ όταν ήταν ο Ζήσης πιτσιρικάκι. Κι αυτό του το μάθημα ήταν το πιο πολύτιμο απ’ όλα.
Τα δίχτυα θα έκαναν ό,τι έπρεπε κι αυτός εντωμεταξύ μπορούσε να κάνει ό,τι ήθελε. Διάβαζε για τους Κομνηνούς και τους Παλαιολόγους και σαλαγούσε το νου του στους μεγάλους δρόμους και στους επιβλητικούς ναούς της Πόλης, στα ψηλά της κάστρα και στις αιματοβαμμένες πολεμίστρες της, στα πάθια της και στους καημούς της. Θα έβγαζε την ψαριά του αργότερα. Αργότερα, όχι τώρα. Είχε ρίξει τα δίχτυα του και περίμενε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε ένα σχόλιο για την ανάρτηση.