Έτγκαρ Κέρετ, "Το κορίτσι στο ψυγείο"

Η siggrafi σάς συστήνει σήμερα τον Ισραηλινό διηγηματογράφο Έτγκαρ Κέρετ. Γεννήθηκε το 1967 στο Τελ Αβίβ και αποτελεί αναμφίβολα τον σημαντικότερο συγγραφέα της νέας λογοτεχνικής γενιάς του Ισραήλ. O κριτικός Νισίμ Καλντερόν έγραψε ότι ο Κέρετ είναι «ο Άμος Oζ της γενιάς του». Το βιβλίο του "Missing Kissinger" έχει συμπεριληφθεί στα δεκαπέντε σημαντικότερα ισραηλινά βιβλία όλων των εποχών. Έχει λάβει το Πρωθυπουργικό Βραβείο για τη Λογοτεχνία και το Κινηματογραφικό Βραβείο του Υπουργείου Πολιτισμού. O Έτγκαρ Κέρετ διδάσκει στην Κινηματογραφική Σχολή του Πανεπιστημίου του Τελ Αβίβ. Oι μεταφράσεις των βιβλίων του ανά τον κόσμο έχουν λάβει διθυραμβικές κριτικές.

Για τους λάτρεις της μικρής φόρμας, τα διηγήματα του Κέρετ αποτελούν μία ανεπανάληπτη εμπειρία με την πρωτοτυπία της γραφής τους και το οξυδερκές χιούμορ τους. Παράλληλα προβληματίζουν με έξυπνο τρόπο για διάφορα ζητήματα στις ανθρώπινες σχέσεις και αναδεικνύουν μοναδικά τις χρόνιες αναπηρίες στις καρδιές των ανθρώπων, φωτίζοντας με έμμεσο τρόπο τα φαινόμενα ρατσισμού, εθνικισμού, μισαλλοδοξίας και διακρίσεων που δυστυχώς συνεχίζουν να υφίστανται ως σήμερα σε πολλές από τις λεγόμενες "σύγχρονες" ανθρώπινες κοινωνίες. Μα πάνω απ' όλα αποτελούν ωραίες ιστορίες.

Ακολουθεί απόσπασμα από το ομώνυμο διήγημα της συλλογής "Το κορίτσι στο ψυγείο", που είναι και το πρώτο που συναντά κανείς στο βιβλίο. Σ' αυτό θα συναντήσετε αρκετές από τις αρετές του Κέρετ, αλλά θα ήταν καλό να διαβάσετε και τα υπόλοιπα διηγήματα της συγκεκριμένης συλλογής, όπως και των υπόλοιπων συλλογών διηγημάτων του συγγραφέα που κυκλοφορούν μεταφρασμένες στα Ελληνικά, για να κατανοήσετε ακόμη καλύτερα και να ευχαριστηθείτε στον απόλυτο βαθμό τον ευφυή και πρωτότυπο τρόπο γραφής του. 

Καλή σας ανάγνωση!

                              ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΣΤΟ ΨΥΓΕΙΟ

Μαζί

Της είπε πως είχε κάποτε μια φιλενάδα που της άρεσε να είναι μό­νη. Κι αυτό ήταν τρομερά λυπηρό, γιατί είχαν δεσμό, και δεσμός,  το λέει και η λέξη, σημαίνει να είσαι μαζί με τον άλλον. Εκείνης ό­μως της άρεσε ιδιαίτερα να είναι μόνη της. 'Ετσι, μια φορά τη ρώ­τησε:

«Γιατί, φταίω σε κάτι;»

Κι εκείνη του είπε:

«Όχι, εσύ δεν φταις καθόλου, είναι κάτι που έχει να κάνει με την παιδική μου ηλικία».

Δεν το έπιασε και τόσο αυτό, την ιστορία με την παιδική ηλι­κία, και για να το καταλάβει κάπως καλύτερα προσπάθησε να βρει κάτι ανάλογο από τη δική του παιδική ηλικία. Και δεν βρήκε τίποτα. 'Οσο και να σκέφτηκε, τα παιδικά του χρόνια έμοιαζαν σαν τρύπα στο δόντι κάποιου άλλου -ένα δόντι που δεν ήταν βέ­βαια υγιές, αλλά δεν ενοχλούσε και πολύ, τουλάχιστον όχι τον ίδιο. Κι εκείνη η κοπέλα, που της άρεσε να είναι μόνη, όλη την ώρα τού κρυβόταν, και για όλα έφταιγε η παιδική της ηλικία. Αυτό το πράγμα τον νευρίαζε τρομερά. Στο τέλος τής είπε:

«Εξήγησέ μου λοιπόν, αλλιώς τα χαλάμε».

Κι εκείνη είπε εντάξει και τα χαλάσανε.

 ...

 Δεν είναι του Ναχούμ

Όταν η φιλενάδα του Ναχούμ ήταν μικρή, οι γονείς της δεν είχαν υπομονή μαζί της, γιατί αυτή ήταν μικρή και γεμάτη ενέργεια, κι ε­κείνοι ήταν ήδη γέροι και ανόρεχτοι. Η φίλη του Ναχούμ προσπα­θούσε να παίξει μαζί τους, να τους μιλήσει, όλα αυτά όμως μονά­χα τους εκνεύριζαν ακόμα περισσότερο. Δεν είχαν δύναμη. Δεν είχαν καν τη δύναμη να της πουν να το βουλώσει. Αντί γι αυτό  λοιπόν τη σήκωναν ψηλά, την κάθιζαν πάνω στο ψυγείο και πή­γαιναν στη δουλειά τους ή όπου αλλού έπρεπε να πάνε. Το ψυγείο  ήταν τρομερά ψηλό, και η φίλη του Ναχούμ δεν μπορούσε να κατέβει. Κάπως έτσι λοιπόν πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της παιδι­κής της ηλικίας στην κορυφή του ψυγείου, τραγουδώντας στον εαυτό της τραγούδια και ζωγραφίζοντας μικρές ζωγραφιές  στο στρώμα της σκόνης που συσσωρευόταν πάνω του. Η θέα από ψη­λά ήταν πολύ όμορφη, ένιωθε μια ευχάριστη και ζεστή αίσθηση στον ποπό της. Και τώρα, που ήταν πλέον ενήλικη, νοσταλγούσε πολύ εκείνη την εποχή, τη μοναξιά. Κι ο Ναχούμ καταλάβαινε πο­λύ καλά τη θλίψη της, μια φορά μάλιστα επιχείρησε να την κολλή­σει στη σκεπή του ψυγείου, δεν έφτανε όμως αυτό.

«Είναι τρομερά ωραία ιστορία», ψιθύρισε η Οντέτ και άγγιξε απαλά την παλάμη του Ναχούμ.

«Ναι», μουρμούρισε ο Ναχούμ τραβώντας το χέρι του πίσω, «είναι τρομερά ωραία, αλλά δεν είναι δική μου».